Via Haar en Hem:
Verklarende tekst van Richard Osinga
Wembley, mijn derde roman, komt op 1 juni 2006 uit bij uitgeverij Querido.Ik heb het plan opgevat om het boek in zijn geheel online te publiceren. Niet in een stuk, maar in een paar honderd korte stukjes. De bedoeling is dat elk stukje op een ander weblog verschijnt, met een link naar het volgende stukje. Als je een weblog hebt, kun je meedoen. Het werkt heel eenvoudig. Geef je op en je krijgt een stuk van de tekst van het boek. Kopieer het en plak het op je eigen site. Om het hele boek online te krijgen hebben we 206 webloggers nodig, dus geef je op en geef het door.
Dit is fragment nummer 116 van het boek "Wembley" van Richard Osinga.
Felice schudt haar hoofd. 'Hij slaapt nog.'
De kleine jongen rent naar zijn moeder terug. Trots vertelt hij dat hij gescoord heeft, dat hij voetballer wil worden, net als papa Wembley. Ik lach als een schaap bij het slachthuis.
'Gaan we nog een keer voetballen?'
'Ik beloof het,' zeg ik. 'De volgende keer.'
'Ga je weg?'
'Ja, ik moet nog ergens heen.' In mijn jaszak speel ik met de paarse linten van het pakje met het glazen beestje. 'Misschien kom ik vanmiddag nog langs.'
Ik loop door de regen terug naar de tram. Ik word soms bijna boos op Leolo, maar ik weet dat hij veel voor me gedaan heeft. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik in Nederland kan blijven. Hij heeft me opgevangen vanaf het begin. Ik ben hem dank verschuldigd. Ik zal hem niet vergeten wanneer ik beroemd ben. Toen ik in Amsterdam aankwam had ik niemand. Als hij me niet had geholpen, zou ik het niet hebben gered.
Posts
|