Baken

Hij tekende stoplichten.
Rood, oranje, groen.
Tekende stoplichten,
wees me om het na te doen.

Stoplicht rood,
zijn vinger zwaait heen en weer.
Stoplicht oranje,
wijfelend gebaar, nog een keer.
Stoplicht groen,
duim omhoog, zo moet ik het doen.

Als afscheid zocht ik overal.
Vuurtorens, 10 in getal.
In een boekje gaf ik hem dit mee,
als bakens voor het schip op zee.

Oorlogstrauma

Mladic is gearresteerd.
De boef die Nederland voor lul heeft gezet.
Door duizenden mensen te vermoorden.
Want Nederlandse militairen mochten niets.
Alleen maar toekijken.
Nederland voelt zich daar schuldig over.

Ik ben groepsbegeleider.
In de groep van 10 kinderen is een plaats vrijgekomen.
Er komt een jongen van bijna 12 jaar op de groep.
Laat ik hem Pedro noemen.
Pedro is met zijn moeder en broer uit Bosnië gevlucht.
Lot van vader is onbekend.
Hij is een Bosnische Moslim.
Tijdens de begindagen bij ons op de groep, is hij heel rustig en stil.

Ik ben de enige man in het team.
Ik lijk wat contact met hem te krijgen.
Hij spreekt na een tijdje wat duidelijker, zodat ik hem kan verstaan.
Pedro heeft therapeutische spelbegeleiding en het is al snel duidelijk dat hij getraumatiseerd is.
De therapeute verteld in het overleg dat Pedro een vertrouwenspersoon nodig heeft.
Een man, want die kan activiteiten met hem doen die hij leuk vindt.

Ik word de vertrouwenspersoon van Pedro.
We gaan samen voetballen, fietsen naar het dorp, in het bos een hut bouwen.
Hij mag van mij altijd kiezen wat hij wil doen.
Meestal kiest hij om samen te gaan fietsen.
Dat vinden we beide prettig.
Je fietst naast elkaar, praten, zonder elkaar aan te hoeven kijken.

Naarmate de weken vorderen komt hij losser.
Hij verteld over zijn moeder, zijn broer, onze club PSV, over hoe zijn leven thuis is en hoe het in het Asielzoekerscentrum was.
Ik zie zijn ogen stralen als we praten over PSV.
Of het over zijn broer gaat, wat zijn grote voorbeeld is.
Over Bosnië stel ik open vragen die hij heel summier beantwoord.
Zijn ogen staan meteen dof en ik besluit het dan verder te laten.

Na enkele weken gaat het slecht op de groep.
Pedro terroriseert de groep en heeft geen enkel ontzag voor mijn collega's.
Als ik werk is er mijn inziens niets aan de hand.
Ik zie en merk niet dat de andere kinderen bang van hem zijn.
Er volgt een spoedoverleg samen met de speltherapeute, orthopedagoog en het volledige team.

Mijn collega's geven aan dat het moeilijk gaat.
Dat hij niet niet te handhaven is.
Dat hij niet op deze groep kan blijven.
De speltherapeute verteld wat ze in therapie van hem hoort.
Hij heeft als jong kind gezien hoe zijn vader werd afgevoerd.
Door mannen met machinegeweren.
Dat een van die mannen, zijn hond voor zijn neus doodschoot.
Oorlogstrauma.

Ik val stil en weet niet goed wat ik moet zeggen.

Er word besloten dat hij in een andere groep beter past.
Hij en ik hebben inmiddels een sterke vertrouwensband.
Dat verteld hij tijdens therapie.
En ik ervaar dat ook zo.
Daarbij, ik mag hem graag en ik gun hem zoveel.
De therapeute adviseert om de begeleiding op een juiste manier over te dragen.

Een goed traject wordt uitgezet.
Hij is naar een groep gegaan die beter bij hem past.
Na een half jaar hoor ik dat hij een andere voornaam heeft aangenomen.
Hij kijkt vrolijk als ik hem tegenkom en de groepsleiding loopt met hem weg.
Het is een goede beslissing geweest.

Wat zou hij vandaag denken als hij hoort dat Mladic opgepakt is?
Ik kan alleen maar gokken.
Ik hoop vooral dat het goed met hem gaat.

Wat ik gemist heb.

Ik vind muziek leuk.
Plaatjes draaien, muziek kopen, zelf gitaar spelen.
Zelfs ooit nog een poging gedaan om te zingen.

Natuurlijk hoort daar het bezoeken van concerten bij.
Van wazige jazz-metal-hardcore tot aan Guus Meeuwis in het Philips stadion.
Groezige gitaarrock tot een intiem concert van Gerard van Maasakkers.
Junkie XL in zijn metalband Nerve (ik zoek die cd nog, dus als iemand deze heeft?)
tot de mooie Cubaanse klanken van de Buena Vista Social Club.
Dat genre dus.

Om muziek voor het eerst live te horen ging ik in 1991 naar Parkpop.
Mijn eerste festival.
Een fantastisch Mano Negra is wat ik zie en hoor.
Wat een feest.
Geweldig.
Maar ook heel veel mensen.

Na de festivals de concertzalen in.
Het begint met een concert van Victims Family in de Willem II in Den Bosch.
Ik ken hun muziek nauwelijks,
maar een klasgenoot gaat er heen en vraagt of ik mee wil.
Ik denk dat er hooguit 100 mensen zijn,
en dat is een stuk minder dan een vol Parkpop.
Ik kijk eerst de spreekwoordelijke kat uit de boom.
Na een tijdje ga ik los. En hoe!
Pogo, headbangen, schreeuwen en iets wat op dansen lijkt.
(Ik ben blij dat er geen beelden van zijn.)
Ik beleef de muzikale beleving tot in iedere vezel van mijn lijf.
Sindsdien kan me weinig zo bekoren dan een live concert.

Maar ik heb me enkele missers begaan,
zonder dat het altijd mijn schuld was.
Soms domme pech.
Daarom een korte opsomming van concerten die ik heel graag had gezien.

Pinkpop 1992 en mijn broer wil graag mee.
Een goed programma en daar gaan we voor.
Datum: 8 juni 1992
Acts: Hallo Venray, Buffalo Tom, PJ Harvey, Rowwen Hèze, The Family Stand, Soundgarden, David Byrne, Pearl Jam, Lou Reed, The Cult
Entree : ƒ 55,- (voorverkoop ƒ 45,-)
Weer : onweersbuien
Toeschouwers : 55.300 (uitverkocht)

U leest het goed, onweersbuien.
Daar staan we te kijken naar Soundgarden,
in onze korte broek, t-shirts en All Stars.
Doorweekt en koud. Heel erg koud.
Samen besluiten we om naar huis te gaan.
Thuis aangekomen zien we dit op tv:



Gemist, een geweldig optreden van Pearl Jam.

1994, de grunge is definitief opgekomen en ik vind het geweldig.
De goden van de Grunge, Nirvana, komen naar Nederland.
In Ahoy deze keer.
Opnieuw wil broer mee, en we hebben kaarten voor 24 maart 1994.
Maar dan op 3 maart 1994, krijgen we bericht dat Kurt Cobain in Rome een zelfmoordpoging heeft gedaan.
Ik hoor het nieuws en zeg tegen mijn broer dat we Nirvana niet meer te zien krijgen.
Kurt Cobain gaat terug naar Amerika en het concert van 24 maart wordt uitgesteld.

Om nooit meer door te gaan.

25 juni 2001
Ik lees een OOR, en kom op de zwarte pagina met de Mojo concerten.
Ik kijk, zoals altijd, of er concerten tussen staan die ik graag wil bezoeken.
Ineens valt mijn oog op een aankondiging van The Black Crowes in Paradiso.
Datum concert: 24 juni 2001
"Eeeeh", denk ik, "daar hebben vriend A en ik toch kaarten voor?"
Ik pak de telefoon en bel naar A.
"Heb jij de kaarten voor The Black Crowes?", vraag ik.
"Ja, die heb ik hier. Maar dat concert is in juli. En ik heb er zin in."
"Ik ook", antwoord ik.
"Wil je de kaarten pakken en goed naar de datum kijken?", vraag ik.
Ik hoor geritsel en een zucht.
En nog een diepe zucht.
"Er staat geen juli, maar juni", hoor ik hem zeggen.
Het concert was dus gisteren. KUT

Concert gemist.

Een Collage: #SLAYER


Klik voor groot:


Wees gerust, ik heb er geen trauma van opgelopen.
Ik heb hele gave optredens gezien en gehoord.
Inmiddels heb ik Pearl Jam, The Black Crowes en zelfs Slayer live gezien.
Alleen Kurt, dat zal nooit meer lukken.

Bekentenis

Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel op zou schrijven.
Omdat het een stempel geeft en mij in een hokje zet.
Ik hou niet van stempels en hokjes.

Het heeft veel moeite gekost om er aan toe te geven.
Ondanks de vele gesprekken met mijn P., die het al enkele jaren zegt.
Na weer een examen waarvoor ik zakte, begon ik ook erg te twijfelen.

Na een twitterbericht van @EstherDo met daarin een link naar deze test,
werd ik nieuwsgierig hoeveel vragen ik met Ja zou beantwoorden.
Yep. Ik had het merendeel van de vragen met Ja beantwoord.

Vervolgens las ik met Luna mee over haar vermoeden en dat herkende ik volledig.
Yep. Dat ook al.

Huisarts, verwijsbrief, aanmelden, 3 maanden wachten, intakegesprek, 4 sessies met een psychologe.
Yep. Het staat zwart op wit.
ADD. ADHD zonder het hyperactieve.

Inmiddels slik ik 3 keer per dag Ritalin.
Het stomme is dat ik er zelf niet altijd iets van merk,
maar mijn omgeving des te meer.
Ik ben meer op de wereld.

Maar ik ben wie ik ben en zal altijd zijn wie ik ben.
Ik heb het 36 jaar zonder medicijnen gered en mijn eigen weg gegaan.
Mijn prikkels gezocht en gevonden.
Ik zal altijd blijven twijfelen.
Aan alles.
En onzeker blijven.
Dat geeft niet, zo ben ik.

Mocht ik ooit onverschillig, dromerig, eikelig of heel boos zijn geweest.
De vele dingen die ik vergeten ben.
Het meisje na een mooie nacht alleen met de bus naar huis heb laten gaan,
omdat ik niet wist wat ik moest doen.
Dat ik altijd te laat kom.
Een gigantische schop onder mijn kont nodig heb.

Het is geen excuus, maar wel een verklaring.
Een verklaring waarin ik mezelf gedeeltelijk herken.
Yep. Op mijn manier.

Update 29 mei 2011:
Ik kijk mijn logs na van de afgelopen jaren, en wist ik het eigenlijk al.
Zie deze oude blogpost: KLIK

"Ontroerd", sentiment in 2 delen.

Naar aanleiding van #Blogrevival, ga ik deze week iedere dag een blogje plaatsen.
De reden van #Blogrevival kunt U bij @Estherdo en @LogPoes lezen.
Alle deelnemers van #Blogrevival kunt bij @_kouw vinden.

"Ontroerd", Sentiment in 2 delen
Het eerste deel vindt u hier: "Melancholisch", deel I


Mijn vader, mijn 2 broers en ik hebben 3 seizoenskaarten.
Door mijn broer wordt een schema opgesteld wie naar welke wedstrijd gaat.
3 plaatsen naast elkaar, vlakbij het veld.
Als we binnenkomen zien we "onze jongens" beginnen aan de warming-up.
We halen koffie en vervolgens praten we over de vorige wedstrijd, de komende tegenstander en de opstelling.

Op een zaterdag kunnen mijn broers niet, waardoor er een plaatsje vrij is.
Mijn jongste dochter wil graag mee, ze wil het een keer meemaken.
Ze is inmiddels 7 jaar.
Het tijdstip is gunstig, geen risicowedstrijd met bussen politie.
Een gezellige Brabantse voetbalavond.
In een vol stadion, samen met Opa en mij.

Zaterdagmiddag vertrekken we naar Opa en Oma.
Oma heeft een plastic tasje klaargemaakt met chips, snoep en 2 pakjes drinken.
Na het eten vertrekken we naar het Stadion.

Bij binnenkomst vraagt een lieve vrouwelijke steward of ze in het tasje mag kijken.
"Dat mag", zegt mijn Meisje wat verlegen.
"Ooh, wat ben jij verwend. Chips, drinken, snoepjes.
Wie heeft dat toch allemaal aan je meegegeven?"
"Mijn Oma", zegt ze vol trots.
"Ik wou dat ik ook zo'n oma had. Veel plezier meis, en geniet ervan."

Ze kijkt met grote ogen het stadion rond.
Vraagt of ze al begonnen zijn.
Nog niet, de jongens lopen nog warm.
Mijn vader komt aangelopen met koffie en vraagt wat ze denkt wat de uitslag wordt.
"Weet ik niet, ik denk wel dat ze winnen. Ik hoop dat ze winnen.", is haar antwoord.

Mijn vader geeft mij een kop koffie.
Hij vraagt of dochter meegaat naar onze stoelen.
Dat wil ze.
Ik blijf nog even staan en ik kijk naar opa en kleindochter.
Hand in hand, samen beklimmen ze de tribunetrap.

Ik slik de brok weg.
Wat de uitslag ook wordt, dit is een van de mooiste wedstrijden van mijn leven.

Droom

Ik heb gedroomd je mee te nemen.
Op mijn arm de wolken in.
Door de regen de zon zien stralen.

Luister naar je adem,
en adem met je mee.
Kijk naar je lach,
ik geef je mijn glimlach mee.

Samen in de wolken.
Genieten van elke druppel,
zonneschijn of regen.

Cadeautjes

"Het zijn de cadeautjes van het leven."
Hoorde hij in het voorbijgaan.
"Met een rode strik eromheen?", dacht hij heel even.
Verder kon hij haar niet verstaan.

Wind

Ik denk iets te zien
Weet dat ik het herken
Het komt dan bovendrijven
Eerder dan ik er ben

Door mijn hoofd het ruizen
Alleen de wind
Geduldig wachten
Tot ik niets vind