Wat ik gemist heb.

Ik vind muziek leuk.
Plaatjes draaien, muziek kopen, zelf gitaar spelen.
Zelfs ooit nog een poging gedaan om te zingen.

Natuurlijk hoort daar het bezoeken van concerten bij.
Van wazige jazz-metal-hardcore tot aan Guus Meeuwis in het Philips stadion.
Groezige gitaarrock tot een intiem concert van Gerard van Maasakkers.
Junkie XL in zijn metalband Nerve (ik zoek die cd nog, dus als iemand deze heeft?)
tot de mooie Cubaanse klanken van de Buena Vista Social Club.
Dat genre dus.

Om muziek voor het eerst live te horen ging ik in 1991 naar Parkpop.
Mijn eerste festival.
Een fantastisch Mano Negra is wat ik zie en hoor.
Wat een feest.
Geweldig.
Maar ook heel veel mensen.

Na de festivals de concertzalen in.
Het begint met een concert van Victims Family in de Willem II in Den Bosch.
Ik ken hun muziek nauwelijks,
maar een klasgenoot gaat er heen en vraagt of ik mee wil.
Ik denk dat er hooguit 100 mensen zijn,
en dat is een stuk minder dan een vol Parkpop.
Ik kijk eerst de spreekwoordelijke kat uit de boom.
Na een tijdje ga ik los. En hoe!
Pogo, headbangen, schreeuwen en iets wat op dansen lijkt.
(Ik ben blij dat er geen beelden van zijn.)
Ik beleef de muzikale beleving tot in iedere vezel van mijn lijf.
Sindsdien kan me weinig zo bekoren dan een live concert.

Maar ik heb me enkele missers begaan,
zonder dat het altijd mijn schuld was.
Soms domme pech.
Daarom een korte opsomming van concerten die ik heel graag had gezien.

Pinkpop 1992 en mijn broer wil graag mee.
Een goed programma en daar gaan we voor.
Datum: 8 juni 1992
Acts: Hallo Venray, Buffalo Tom, PJ Harvey, Rowwen Hèze, The Family Stand, Soundgarden, David Byrne, Pearl Jam, Lou Reed, The Cult
Entree : ƒ 55,- (voorverkoop ƒ 45,-)
Weer : onweersbuien
Toeschouwers : 55.300 (uitverkocht)

U leest het goed, onweersbuien.
Daar staan we te kijken naar Soundgarden,
in onze korte broek, t-shirts en All Stars.
Doorweekt en koud. Heel erg koud.
Samen besluiten we om naar huis te gaan.
Thuis aangekomen zien we dit op tv:



Gemist, een geweldig optreden van Pearl Jam.

1994, de grunge is definitief opgekomen en ik vind het geweldig.
De goden van de Grunge, Nirvana, komen naar Nederland.
In Ahoy deze keer.
Opnieuw wil broer mee, en we hebben kaarten voor 24 maart 1994.
Maar dan op 3 maart 1994, krijgen we bericht dat Kurt Cobain in Rome een zelfmoordpoging heeft gedaan.
Ik hoor het nieuws en zeg tegen mijn broer dat we Nirvana niet meer te zien krijgen.
Kurt Cobain gaat terug naar Amerika en het concert van 24 maart wordt uitgesteld.

Om nooit meer door te gaan.

25 juni 2001
Ik lees een OOR, en kom op de zwarte pagina met de Mojo concerten.
Ik kijk, zoals altijd, of er concerten tussen staan die ik graag wil bezoeken.
Ineens valt mijn oog op een aankondiging van The Black Crowes in Paradiso.
Datum concert: 24 juni 2001
"Eeeeh", denk ik, "daar hebben vriend A en ik toch kaarten voor?"
Ik pak de telefoon en bel naar A.
"Heb jij de kaarten voor The Black Crowes?", vraag ik.
"Ja, die heb ik hier. Maar dat concert is in juli. En ik heb er zin in."
"Ik ook", antwoord ik.
"Wil je de kaarten pakken en goed naar de datum kijken?", vraag ik.
Ik hoor geritsel en een zucht.
En nog een diepe zucht.
"Er staat geen juli, maar juni", hoor ik hem zeggen.
Het concert was dus gisteren. KUT

Concert gemist.

Een Collage: #SLAYER


Klik voor groot:


Wees gerust, ik heb er geen trauma van opgelopen.
Ik heb hele gave optredens gezien en gehoord.
Inmiddels heb ik Pearl Jam, The Black Crowes en zelfs Slayer live gezien.
Alleen Kurt, dat zal nooit meer lukken.