Bekentenis

Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel op zou schrijven.
Omdat het een stempel geeft en mij in een hokje zet.
Ik hou niet van stempels en hokjes.

Het heeft veel moeite gekost om er aan toe te geven.
Ondanks de vele gesprekken met mijn P., die het al enkele jaren zegt.
Na weer een examen waarvoor ik zakte, begon ik ook erg te twijfelen.

Na een twitterbericht van @EstherDo met daarin een link naar deze test,
werd ik nieuwsgierig hoeveel vragen ik met Ja zou beantwoorden.
Yep. Ik had het merendeel van de vragen met Ja beantwoord.

Vervolgens las ik met Luna mee over haar vermoeden en dat herkende ik volledig.
Yep. Dat ook al.

Huisarts, verwijsbrief, aanmelden, 3 maanden wachten, intakegesprek, 4 sessies met een psychologe.
Yep. Het staat zwart op wit.
ADD. ADHD zonder het hyperactieve.

Inmiddels slik ik 3 keer per dag Ritalin.
Het stomme is dat ik er zelf niet altijd iets van merk,
maar mijn omgeving des te meer.
Ik ben meer op de wereld.

Maar ik ben wie ik ben en zal altijd zijn wie ik ben.
Ik heb het 36 jaar zonder medicijnen gered en mijn eigen weg gegaan.
Mijn prikkels gezocht en gevonden.
Ik zal altijd blijven twijfelen.
Aan alles.
En onzeker blijven.
Dat geeft niet, zo ben ik.

Mocht ik ooit onverschillig, dromerig, eikelig of heel boos zijn geweest.
De vele dingen die ik vergeten ben.
Het meisje na een mooie nacht alleen met de bus naar huis heb laten gaan,
omdat ik niet wist wat ik moest doen.
Dat ik altijd te laat kom.
Een gigantische schop onder mijn kont nodig heb.

Het is geen excuus, maar wel een verklaring.
Een verklaring waarin ik mezelf gedeeltelijk herken.
Yep. Op mijn manier.

Update 29 mei 2011:
Ik kijk mijn logs na van de afgelopen jaren, en wist ik het eigenlijk al.
Zie deze oude blogpost: KLIK