Merel

Opeens vloog je door de kleine opening van mijn badkamerraam mijn huis binnen.

Keek me aan vanaf de vensterbank.

Ik schrok, een vogel binnen!

Nooit eerder had ik een vogel in dit huis.

Door deze kleine opening terwijl alle ramen open stonden om de verzengende hitte van de afgelopen dagen naar buiten te laten.

Ik realiseerde me, een jonge merel en je keek me aan.

Ik heb je vaak om hulp gevraagd als ik je zag en nu was je er echt even.
In mijn hoofd de gedachten van vandaag.

Dat het goed is. 

En aan hoop.

Even later vloog de merel net zo makkelijk de kleine opening weer uit.

Vriendje

Vandaag zette ik 3 dozen, 2 kratten en 2 grote boodschappentassen in de auto.
Daar bovenop je gitaar en je grote knuffelhond.
De andere spullen uit je andere thuis zijn al in je nieuwe huis.
Jij ging naast me zitten, op de bijrijderstoel.
Zodat ik je af en toe nog kon aanraken.

Wederom een moeilijke beslissing.
Vorige zomer besloot ik dat het niet meer ging.
Het was te zwaar.
Ik kon het niet meer.
Je ogen glinsterden niet meer,
je leek altijd boos en gespannen.

Een maand geleden kreeg je dit te horen.
Omdat er een nieuw gezin voor je is gevonden.
Die met alle liefde voor je gaan zorgen.

Hoe vreemd, de dagen die volgden waren ontspannen.
Er was rust.
Soms zag ik tussen de onzekerheid, de glinstering weer.

Vandaag brachten we je weg.
Met de wetenschap dat we contact blijven houden.
Dat je nog komt logeren.

Je zussen moesten huilen.
Evenals je nieuwe en oude pleegouders.
Onze jongen.
Mijn vriendje.

Kijk!

Kijk!

Zie je die mooie maan? 

Boven de wereld staan. 

Waar jij en ik ook gaan.

Stil staan

Lopen.
Stil staan.
Om me heen kijken.
Zie je gaan.

In de herhaling: Omdat

Vanwege actueel, een oud blogje in de herhaling:

"Papa, waarom zeg je iedere avond dat je van me houdt?"

Omdat de dag is gekomen dat ik het niet meer iedere avond kan.

Pleegzoon

Heel vaak vragen mensen of het anders voelt.
Het gevoel wat ik heb voor onze jongen.
Mijn antwoord is dat het inderdaad anders voelt.
Het is geen eigen vlees en bloed.
Hij heeft niet de eigen nestgeur.
Zoals bij mijn dochters, de onvoorwaardelijke liefde.

Ik heb hem niet in de ogen gekeken nadat hij net ter wereld kwam.
Zijn eerste woorden, zijn eerste stappen, zijn eerste open blik naar de wereld.
Dit alles heeft hij elders meegemaakt.
Bij zijn eigen vader en moeder.
Ik zag hem voor het eerst, 3 jaar oud, met een andere blik naar de wereld.
Met enkele dozen, boodschappentas en een beer.

Pleegzorgouder zijn valt niet altijd mee.
Het zijn vooral de zaken en de dingen erom heen, die het moeilijk maken.
De liefde voor mijn vriendje, zoals ik hem vaak noem, is er zeker wel.
Die ouderliefde gaat ook nooit meer weg.

Zeker niet als je dit soort brieven krijgt.

Vroeg

Vroeg is straks,
als het licht wordt.
Door het telraam van sterren,
de zon verschijnt.

Kijk ik met samengeknepen ogen,
door zoveel felheid na de rust.
Om ze nog even te sluiten,
en in gedachten af te dwalen.