Voetbal is een mannensport.

De kop boven dit stukje is natuurlijk voor een groot gedeelte waar.
Ik heb een seizoenskaart bij mijn club en het merendeel is man.
Dat wil niet zeggen dat er geen vrouwen op de tribune zitten, maar ze zijn sterk in de minderheid.
Bij het betaald voetbal zijn het ook alleen maar mannen op het veld.
4 die de arbitrale leiding hebben, de technische staf van beide teams zijn veelal mannen en de 22 in het veld zijn ook man.

Dit mag van mij best veranderen, gemengde elftallen e.d. voor mij geen punt.
Laat dat duidelijk zijn.
Vrouwenvoetbal heb ik enkele keren "live" gezien, maar kon me niet bekoren.
Dat is mijn bescheiden mening, en dat zou best anders kunnen zijn als het vrouwenvoetbal vaker te zien is.
Maar het commentaar bij wedstrijden op televisie is altijd in handen van "deskundigen".
Vaak mensen met een sport (journalistieke) achtergrond.
Daar is kritiek op, kijk maar naar het commentaar wat B. Barend krijgt.
Maar nu het toppunt lees ik op Nu.nl.
O.a. Georgina Verbaan, Irene van der Laan, Gordon en Joling gaan commentaar geven op de wk wedstrijden op de website van KPN.
GADVERDAMME
Echt iedereen wil wat met het WK en ik ga het zoveel mogelijk vermijden.
Ik kijk alle wedstrijden (nou ja, zover de privesituatie dit toelaat) maar zal er zo min mogelijk mensen mee lastig vallen.
En het gelul erover wil ook niet zien.
Dat u het alvast weet!


Maar dit is wel grappig.
Koper kapotte laptop gooit alle zooi op internet!
Al eerder gezien op een andere site, maar zo wordt er dus wraak genomen als je kapotte pc spullen verkoopt.
Zo heb ik een werkende harddisk van iemand overgenomen.
Ik moest er met een recoverytool overheen omdat ik zelf wat gewist had.
Helaas kom ik dan ook altijd dingen tegen, die ik niet wil niet weten.
Softwarematige shredder erover en dan pas verkopen.
(Formatteren helpt dus niet!)

WEMBLEY Part 116

Via Haar en Hem:

Verklarende tekst van Richard Osinga
Wembley, mijn derde roman, komt op 1 juni 2006 uit bij uitgeverij Querido.Ik heb het plan opgevat om het boek in zijn geheel online te publiceren. Niet in een stuk, maar in een paar honderd korte stukjes. De bedoeling is dat elk stukje op een ander weblog verschijnt, met een link naar het volgende stukje. Als je een weblog hebt, kun je meedoen. Het werkt heel eenvoudig. Geef je op en je krijgt een stuk van de tekst van het boek. Kopieer het en plak het op je eigen site. Om het hele boek online te krijgen hebben we 206 webloggers nodig, dus geef je op en geef het door.

Dit is fragment nummer 116 van het boek "Wembley" van Richard Osinga.

Felice schudt haar hoofd. 'Hij slaapt nog.'
De kleine jongen rent naar zijn moeder terug. Trots vertelt hij dat hij gescoord heeft, dat hij voetballer wil worden, net als papa Wembley. Ik lach als een schaap bij het slachthuis.
'Gaan we nog een keer voetballen?'
'Ik beloof het,' zeg ik. 'De volgende keer.'
'Ga je weg?'
'Ja, ik moet nog ergens heen.' In mijn jaszak speel ik met de paarse linten van het pakje met het glazen beestje. 'Misschien kom ik vanmiddag nog langs.'
Ik loop door de regen terug naar de tram. Ik word soms bijna boos op Leolo, maar ik weet dat hij veel voor me gedaan heeft. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik in Nederland kan blijven. Hij heeft me opgevangen vanaf het begin. Ik ben hem dank verschuldigd. Ik zal hem niet vergeten wanneer ik beroemd ben. Toen ik in Amsterdam aankwam had ik niemand. Als hij me niet had geholpen, zou ik het niet hebben gered.

Naar het begin - Doe mee - Lees verder >>

Big Red Letter Day

Het waren de avonden op zaterdag. In de jaren des Heeren 90.
Deze begonnen steevast met een telefoontje naar de “vermoedelijke” chauffeur.
“Vermoedelijk” omdat nooit iemand zeker wist of hij/zij de lul/chauffeur was.
Chauffeuren deden we om de beurt want met drank achter het stuur, daar hadden we allen onze les mee geleerd.
Een chauffeur was nodig om in het leuke etablissement te komen, waar wij steevast onze zaterdagavond doorbrachten.
Tijdens deze ritten lieten we elkaar de nieuwste ontdekkingen op muziekgebied horen.

Bij de een was dat de nieuwe van Robby Valentine of Bon Jovi, wat ik zeker niet leuk vond.
Ieder zijn smaak zal ik dan maar zeggen.
Maar bij de ander was dat altijd het beste wat alternatief muziekland te bieden had. Op verzamelbandjes.
Zo heb ik bij hem in de auto Front 242, Cracker, 16 horsepower, daft punk, the replacements, the Lemonheads, Urge Overkill, Afghan Whigs en vele andere leren kennen.
Zo ook het hele genre van Buffalo Tom.
Heerlijke gitaarrock, met liedjes voorzien van kop en kont.

Het mooiste vind ik altijd nog, zonder de andere albums teniet te doen, het album Big Red Letter Day. Het prachtige “I´m allowed” stond bij mij op menig verzamelteepje.
Als verrassing heb ik ooit een kaartje geregeld voor de betreffende chauffeur.
Een kaartje voor een optreden van Bill Janovitz solo in de VPRO studio.
Ik geloof niet dat ik hem een groter plezier kon doen.

Vandaag een mail van hem wat begint met:
“Vrienden van de fatsoenlijke muziek.
Buffalo Tom komt voor een eenmalig optreden vrijdag 7 juli naar Nederland in de W2 (voorheen de Willem II) te Den Bosch. Voorverkoop begint morgen.
Ga dat zien!”

Dus ga dat zien.

Tevens een week later, in dezelfde zaal het onvolprezen Hermano.
Met John Garcia van wijlen Kyuss.

Ga dat zien!

Link: Klik

Reactie

Ga je een keer naar een metal concert waar de spetters vanaf vliegen,
vindt een recensent het nodig het optreden tot op het bot af te kraken.
OOR, ieder zijn mening, maar dan wel gegrond.

Jacob dus

Ik wil de naam Sjaak kwijt.
Nog niet zo lang geleden bedacht ik dat dit een leuk pseudoniem zou zijn.
Uit het liedje van Conny van den Bos, wat ik in mijn jeugd letterlijk mee kon zingen.
Dat was een leuk knulletje, zoals zij het bezong.
En als je op de hoek zit kun je alle zijden overzien.
Zowel links als rechts, ik bekijk het vanuit een overzichtelijk standpunt.
Ik woon tevens op een hoek, dus het klopt het wel.

Maar ik hou eigenlijk niet van "Sjaken".
Sjakie van Flodder is een watje, de Sjaken die ik ken zullen nooit mijn vrienden worden.
Het voelt niet natuurlijk, om deze naam uit te dragen.
Mijn broer plaagt me tevens met deze naam, en ik krijg altijd de kriebels als ik dit hoor.
Daarom heb ik besloten om mijn naam te veranderen.
Zoals het in mijn paspoort staat.
Jacob dus.

Zoals uit het nummer Bullet the Blue sky van U2:
In the locust wind comes a rattle and hum
Jacob wrestled the angel and the angel was overcome
-als u nog andere nummers kent met de naam Jacob erin,
dan hoor ik dit graag-


Vergeet u hemelvaartsdag niet op Studio Brussel af te stemmen.
Daar hebben ze vanaf 12 uur de 100 beste albums ooit.
Dit is het lijstje van vorig jaar. KLIK
Update:
Dit is het lijstje van 2006, was weer genieten KlIK

The power of the riff compels me

Hij lachte.
Had er plezier in.
Wreef enthousiast de kale gitarist over zijn bol.
En omhelsde de bassist, ze hebben dezelfde geschiedenis.
Hij Genoot met volle teugen.
Het eerste nummer is voor zijn oude maatje. En wijst naar de hemel.

Het was retestrak.
Zoals metal mijn inziens strak hoort te zijn. En log. En soms snel.
De kale gitarist komt uit een band die stoner was voordat het stoner genoemd werd.
De andere beroerder der snaren zet een riff in, die dwingt tot headbangen.
Doet mij herinneren aan 10 jaar eerder, waar ik hem eerder zag en ik nog lang haar had.
Het bangen gaat nog steeds.
Shit, wat was deze avond gaaf.

Dag na moederdag

"Mother is the name of God on the lips and hearts of all children."


bron: "the crow"

Druk, druk...geen tijd

Inspiratie genoeg.
Maar het ontbreekt me aan tijd. (mooi boek, mooi weer, verbouwing, kind naar ziekenhuis, etc.)
Ik ben al geen dagelijkse blogger, maar nu lukt het me gewoon niet.
Bedankt voor uw geduld en to be continued.
(en geduld zal beloond worden en lezen lukt me nog wel)

Zegeningen tellen.

Naar aanleiding van: Wat je kunt doen in de file

Tel je zegeningen: (en het is maar hoe je het bekijkt)

*Ik ben gezond.
(ik rook, dus loop een risico en conditie kan beter.)
*Ik ben na bijna 10 jaar nog steeds verliefd op haar.
(is dat zo of denk ik dat)
*Dus ben ik de gelukkige echtgenoot.
(ben ik dat of speel ik dat)
*Ik ben de gelukkige papa van 2 mooie prinsessen.
(hier is geen maar aan te plakken)
*Een hond en kat in huis, leven in harmonie samen.
(en ze maken een zooi!)
*In bezit van koopwoning, pc, tv, dvd, video, guitaar zonder en met versterker, fiets, motor en koekblik. (materieel, dus te vervangen)
*Ik heb betaald werk.
(een leukere baan is toch wel erg gewenst)
*Ik heb een goede relatie met mijn ouders en overige familie.
(maar ze kunnen zeuren en zeiken)
*Ik heb echte vrienden.
(alleen zie ze veel te weinig)
*Mijn voetbalclub is kampioen.
(dat kan volgend jaar anders zijn)
*Ik heb genoeg te doen in mijn vrije tijd.
(maar soms weet ik niet waar ik moet beginnen of ik heb er gewoon geen zin in.)

Eigenlijk geen reden tot klagen dus.
En dan toch heb ik vaak het gevoel dat ik iets mis of meer wil.
(Wat een ontevreden egoïst ben ik toch!)

Nachtblind

"Ik zwaaide.
Maar ze liep faliekant langs me heen."

Ik ging alleen op stap naar mijn stamkroeg annex danszaal.
Meestal kwam ik op vrijdagavonden geen bekenden tegen,
maar vanavond zag ik haar.
Blond lang haar, een leuk meisje.
Haar vriendin had wat met een vriend van mij gehad.
Vandaar dat ik haar durfde aan te spreken.

Er kwam een leuk gesprek en prettig zwijgen uit voort.
We kwamen tot de ontdekking dat we zwijgen prettig vonden.
Het stil zijn prevaleren boven oeverloos gezwets.
Maar tegelijkertijd, tijdens het praten over ons zwijgen, kwamen we erachter dat we wel erg veel overeenkomsten hadden.

Ik vond haar leuk maar ik wist niet of ik verliefd was.
Ik zag haar als een vriendin met dezelfde merkwaardigheden.
En ik vond haar veel te leuk om überhaupt verliefd op mij te kunnen zijn.
We spraken elkaar daarna regelmatig.
Maar we zwegen dan ook erg prettig samen.

Ze heeft zelfs een keer op mijn hond en huis gepast,
(in mijn bed geslapen!) terwijl ik een nachtdienst had.
Helaas, was ze al weg voordat ik thuis kwam.
Er lag wel een boekje “Trimmen met Winnie de Pooh” als kado en een brief van 2 kantjes waarin ze vertelde hoe ze de tijd had doorgebracht.
Ze kon dan ook prachtig schrijven en ze had genoten van mijn muziekcollectie.

Ik nam haar mee naar Paradiso toen ik vrijkaarten had gewonnen voor het concert van Lenny Kravitz.
Erg gaaf concert, en leuk om bij haar te zijn.
Ik zou bij haar blijven slapen want vanuit Amsterdam zou ik na het concert niet meer in Den Bosch komen.
Dus gingen we met de nachttrein naar haar studentenflat.
We hebben over van alles gesproken, maar volgens mij zwegen we over de verkeerde dingen.
Namelijk wat we voelden voor elkaar.
Wat we van elkaar wilden.

Die ochtend was ik redelijk op tijd wakker en was ze, wederom, alweer weg.
Wel weer een briefje, maar nu heel kort.
“Ik kon niet meer slapen en ik ben toch maar naar college gegaan.
Brood e.d. ligt in de kast. Bedankt en tot ziens.”

Ik voelde me schuldig in onwetendheid.

Ik heb ook maar een briefje achtergelaten.
Dat ik het erg leuk vond en ik hoopte haar snel weer te spreken.
Dat is er niet van gekomen en ik merkte dat ik haar miste.
Ze had geen telefoon op haar studentenflat en het nummer van haar ouders had ik niet.
Dus toch verliefd.

Na enkele weken zag ik haar in de kroeg.
Ik zwaaide, maar helaas. Ze liep me wederom straal voorbij.
“Hoi, ik zag je niet.
Nee, alles is goed, maar die nachtblindheid, hè.”

Met dank aan Webble en het nieuws dat Claw Boys Claw weer bij elkaar komt.

Op de cd "Sugar" staat het nummer "YOY", met daarin de regel:
"Feel so lonely in a crowd, should I stay or should I shout"
Dit is de soundtrack van de ervaringen met dit meisje.