The power of the riff compels me

Hij lachte.
Had er plezier in.
Wreef enthousiast de kale gitarist over zijn bol.
En omhelsde de bassist, ze hebben dezelfde geschiedenis.
Hij Genoot met volle teugen.
Het eerste nummer is voor zijn oude maatje. En wijst naar de hemel.

Het was retestrak.
Zoals metal mijn inziens strak hoort te zijn. En log. En soms snel.
De kale gitarist komt uit een band die stoner was voordat het stoner genoemd werd.
De andere beroerder der snaren zet een riff in, die dwingt tot headbangen.
Doet mij herinneren aan 10 jaar eerder, waar ik hem eerder zag en ik nog lang haar had.
Het bangen gaat nog steeds.
Shit, wat was deze avond gaaf.