Emotie..

Ik ben een voetbalsupporter.
Voor mijn club, voetbal in het algemeen, maar vooral het spelletje.
Het is een klote wereld en begrijp dat veel mensen het niks vinden.
Zeker door al dat negatieve wat het tegenwoordig met zich meebrengt.
Maar ook de malloten in hun oranje pakjes met wortels als pruik bij het NL elftal doen me niks, zo ook de lui in de skybox.
De vele miljoenen die er in omgaan en de jochies van 20 die al dik miljonair zijn, verafschuw ik.

Maar ik wil schelden, vloeken, juichen, zingen, alles om het spelletje te beleven.
Voetbal is voor mij emotie.
Aan de hand van mijn opa, vandaag precies een jaar geleden overleden, bezocht ik menig wedstrijd.
Het zien van een mooie pass over 30 meter, de aanname van een bal die meteen klaarligt, het schouderklopje van een oudere speler voor een jongeling, de schitterende bewegingen die een aanvaller uit de kast haalt om de verdediger om de tuin te leiden, de tactiek van een trainer die een ploeg in verwarring brengt en bovenal het zingen van een vol stadion.

Zo ook afgelopen zondag, de wedstrijd Feyenoord - RKC.
In de rust van de wedstrijd stond Alfred Schreuder op de middenstip.
Oud speler van RKC, Feyenoord is zijn huidige werkgever.
Zijn dochter van 6 heeft een hersentumor, en is nu ernstig ziek.
Er waren knuffels voor het meisje ingezameld en enorm veel steunbetuigingen.
"You'll never walk alone" klonk.
Een uitvoering van een volledig stadion de Kuip.
Kippenvel!
Vanavond hoorde ik, nadat ik mijn prinsesjes in bed had gebracht, dat het meiske was overleden.
Dat had hij ook moeten doen,
hij kan ze alleen nog naar haar laatste rustplaats brengen.

Voetbal is emotie.

Gerry & the Pacemakers - YOU'LL NEVER WALK ALONE